Nin amigable da selección galega nin partido pola oficialidade.

Miguel Pardo

Once inicial da reestrea da selección galega en 2005

A selección galega de fútbol tampouco xogará este Nadal. E nin tan sequera haberá desta vez o tradicional partido que o colectivo Siareir@s Galeg@s organizaba entre un conxunto galego e outro do exterior para reivindicar a oficialidade do combinado do país.

O presidente en funcións da Federación Galega de Fútbol (FGF), José García Liñares, confirmou a Praza que será "imposible" que a selección galega dispute este mes de decembro un partido amigable, tal e como tiña pensado e despois de que mantivese negociacións coas federacións catalá e madrileña para a celebración deste encontro.

A carreira electoral na que se atopa o organismo -que elixirá o vindeiro 18 de decembro un novo presidente e no que o principal rival do actual alcalde de Cerceda é o presidente da Deputación de Pontevedra, Rafael Louzán- facían xa "moi complicada" a organización deste encontro, co que se pretendía retomar o partido amigable que o combinado profesional galego celebrou durante catro anos a iniciativa do goberno bipartito. A volta do PP á Xunta puxo fin a unha tradición que durou ben pouco e que enfrontara a Irmandiña con Uruguai, Ecuador, Camerún e Irán.

A celebración do proceso electoral na FGF complicou as cousas, pero tamén o feito de que un dos principais valedores do regreso da selecicón galega se atope agora na procura dun futuro profesional. Así o recoñece Liñares. "Fernando Vázquez está negociando cun equipo da China; eu xa falara con el para organizar o partido pero agora todo se xuntou e as circunstancias fan que sexa imposible levalo a cabo", asume o presidente en funcións da Federación, que xunto ao ex adestrador do Deportivo achegara posturas coa súa homóloga catalá para disputar dous partidos ante o combinado catalán.
"Nin a nivel federativo nin a nivel político hai demasiado interese en que se fagan eses partidos, pero sería bonito porque dispoñemos dun grupo de rapaces en Galicia que sería interesante ver xogando xuntos", dixera Fernando Vázquez neste mesmo ano. A excelente xeración de futbolistas galegos que destacan no Celta ou no Deportivo, pero tamén noutros grandes clubs españois e europeos, terá que seguir agardando para disputar un encontro xunta.

"Tampouco me parecía o momento de enfrontarnos a Cataluña por todo o momento político que alí se vive; eu quería quitarlle calquera matiz político ao partido e na situación actual era moi difícil", engade Liñares, que intentou tamén a última hora, e sen éxito, a organización dun partido contra unha selección madrileña. "Se gaño as eleccións, en 2015 haberá partido da selección galega, iso seguro", di.

Quen si xogarán serán Cataluña e Euskadi, que disputarán un partido amigable o 28 deste mes de Nadal en San Mamés, onde conmemorarán o primeiro enfrontamento entre as dúas seleccións, celebrado o 3 de xaneiro de 1915. Galicia, pola contra, terá que volver agardar porque, desta vez, nin tan sequera haberá un partido reivindicativo de futbolistas afeccionados, como si ocorreu durante os últimos cinco anos, e que desde 2009 enfrontou un combinado galego con conxuntos de Paraguai, Palestina, Sáhara, Kurdistán e Occitania.
O colectivo Siareiros Galegos anunciou nun comunicado que "non se celebrará a tradicional xornada de reivindicación da oficialidade para as nosas seleccións". Aseguran que "a debilidade do colectivo, as dificultades para contar coa participación de deportistas e a falta de apoios", entre outros motivos, leváronos a desistir, aínda que advirten que consideran "vital continuar a reivindicar o dereito a competir de igual a igual co resto de pobos do mundo".

Ante estas dificultades, Siareiros asegura que a súa continuidade como colectivo "precisa dunha implicación social" e anima "a todos e todas a participar de forma activa da vida do colectivo e a dinamizalo". Por iso, a comezo do vindeiro ano celebrará unha asemblea aberta para "dar cabida a todas aquelas persoas interesadas en participar" dunha organización que leva anos pedindo a oficialidade dos combinados deportivos galegos.
"Non se pode negar que para nós supón unha mágoa non celebrar esta xornada, mais agardamos que esta sexa unha oportunidade para volver coller forza no camiño da oficialidade para a Galiza", rematan.

Praza pública, 10 de decembro de 2014

Crónica de ambiente: tímida e mal repartida participación nun día como dos anos 80

RODRI SUÁREZ

Se un total de 2,7 millóns de galeg@s están hoxe chamad@s ás urnas, apenas un cento foi visto dentro dos colexios por este cronista, que por motivos de censo -e xa postos, xornalísticos- pois tivo que percorrer toda a súa cidade para ir votar e de paso contar o que viu nunha urbe que amenceu gris, con chuvia, e na que logo saíu o sol. De contrastes vai a cousa.

Se un total de 107.723  galeg@s poden emitir hoxe o seu sufraxio por vez primeira, o cronista-paseante pode afirmar que non viu a ningún deles, o que non deixou de causarlle certa insatisfacción. Certo é que o voto da xente máis nova non é precisamente o máis madrugador, pero dentro da limitada asistencia ás urnas que puido constatar botou en falta esa presenza, a da mocidade. Porque a imaxe dos colexios deixoulle sabor agridoce, non polo feito de que o ambiente fose máis ben tímido, senón polos desequilibrios observados, que darían para moitas análises, mais aquí non se pensa facer ningunha proxección que logo a realidade desminta. Para cometer eses erros están as empresas de demoscopia, non os periódicos. Malia que tantas veces se confundan uns e outros, sobre todo en campaña.

Curiosamente, o colexio -hoxe tamén electoral- que leva o nome do fundador dunha empresa xornalística que así mesmo ten unha división de enquisas foi o primeiro en ser visitado polo cronista. Barrio coruñés do Castrillón. De xente traballadora, pero tamén zona moi envellecida. Notábase na afluencia ás urnas, de alta media de idade. Eran pouco máis das once da mañá. Dous vellos que se saúdan e falan algo tipo “ao final acabamos aquí os dous”, o que fai supoñer que con anterioridade chamaron de todo -e nada bonito- a todo aquel que teña que ver coa política. O cronista non pode distinguir que papeleta levan dentro do sobre, pero alberga grandes sospeitas. Non vai mal de xente para o esperado. E para o visto despois.

200 metros máis abaixo, hai outro colexio electoral, situado na sede dunha asociación de veciñ@s. Unha persoa contada cando o cronista mete a cabeza. Cando a saca, o votante sae. Aquilo fica baleiro. Busquemos noutros lugares. A todo iso, deixou de chover, xa saíu o sol, o que racha a idea do cronista de enfocar a crónica facendo mencións a aquel histórico reclamo de “anque chova, vota”, na Transición, cando o referendo sobre o Estatuto de Autonomía, en 1980. Batéronse daquela todas as marcas de abstención, pantasma que volve neste 25-M.

Porén, ao chegar ao seguinte colexio, o cronista comeza a pensar que talvez a cousa non sexa para tanto. Hai bastante movemento no punto situado ao carón da praza de Catro Camiños, unha zona que foi mariñeira pero agora máis ben resulta burguesa. Baixa lixeiramente a media de idade. E os aspectos dos que se presentan ante as urnas correspóndense plenamente co referido perfil d@s actuais habitantes da contorna, malia que tampouco ten este cronista intención ningunha de facer xuízos en base á imaxe de cadaquén. Entre outras razóns porque se llas fixeran a el nin lle deixaban entrar nos puntos de votación, sería capturado preventivamente pola policía.

Non ocorre tal, pero si esperta certo receo a entrada do cronista no Pazo de María Pita, que tamén exerce de sede electoral. Hai moito axente do Concello, aos que non lles parezo gustar. Se cadra, matan o tempo imaxinando perigos, en vista do aburrido que está todo. De novo, escasa asistencia, que ademais contrasta co lugar onde se vota, unha sala de exposicións baleira, o que provoca un resultado como de perfomance, a ver se a democracia vai ser iso. Antes, no camiño desde o anterior colexio a este -por todas as millas de ouro herculinas- ningún sinal de que hai eleccións, quitado un. Como casualidade simbólica, o cronista crúzase en plenos Cantóns con dous apoderados de Vox. En efecto -sinto incumprir a palabra de non xulgar aspectos- teñen esa pinta de fascistas que están imaxinando.

Chegamos ao lugar que representa na memoria do cronista o seu primeiro recordo electoral. Colexio Curros Enríquez, en Monte Alto. Alí acudiu a acompañar á súa nai en 1980, para que ela depositase a papeleta de cando o de “anque chova, vota”. Porén, fai un sol... normaliño. O “de carallo” debe ser en Oleiros, onde segundo contan as redes sociais seica está o cantante de Os Resentidos, Antón Reixa, de vogal nunha Mesa que preside Xosé Manuel Pereiro, o cantante de Radio Océano. O rock galego dos 80 feito eleccións. Non se respecta nada.

Mais o cronista esquece as felicidades musicais e familiares de hai varias décadas cando entra na zona de votación, representativa de barrio obreiro, populoso e popular, que, non obstante, non está ante as papeletas. Só tres persoas. Que ao marchar deixan só o cronista nun salón de actos baleiro e frío. Por fortuna, coñece a un d@s integrantes da Mesa, co que fala de fútbol, onde se coñeceron nos anos... 80. Seica hoxe todo vai para atrás. Ou non. Iso que o digan as urnas. Esas onde, uns minutos despois, o cronista tamén depositou o seu voto.

In Sermos Galiza, 25 de marzo de 2014.

Montse Dopico 20/03/2014

Algo pasa na sociedade para que siga a tratar, moitas veces, a muller embarazada como ser débil e discapacitado laboral e intelectualmente. Sobre isto reflexiona a escritora e crítica teatral Inma López Silva en ‘Maternosofía’.

Inma López Silva relata a experiencia do seu embarazo en ‘Maternosofía’ (Galaxia). E non o fai para exaltar a maternidade, senón para reivindicarse a si mesma, e ás demais, como mulleres do século XXI que xa non teñen que renunciar a ser quen son polo feito de parir. Porque, aínda que ás veces non o pareza, queda moito machismo que bater. Moito discurso da nai abnegada que o deixa todo, ata a súa actividade cerebral, por amor todopoderoso aos fillos.

O libro foi feito como un diario durante o embarazo, non si?
Si. Fun escribindo durante o embarazo. Despois reiviseino e fixen o epílogo, para dar tamén o punto de vista de cando a nena xa estaba aquí.

Xa recorreras ao diario máis veces. Mais este é o teu libro máis íntimo. E semella que non che daba pudor compartir todo o que contas.
Non, porque a maternidade/paternidade é algo polo que pasa a maior parte da xente ou polo que aínda, sen ser pais, moita xente sente curiosidade. Non tiña a sensación de estar a contar algo tan persoal como para sentir pudor. Se me sentise así recorrería á ficción, como fixen en ‘New York, New York’.

Hai unha idea no libro que resume bastante ben o seu contido: “Estou farta de ver como mulleres intelixentes e activas se converteron en simples nais que paralizaron por completo a súa actividade cerebral”.
Esa foi a idea de raíz que me levou a tentar observar a maternidade desde fóra, desde a distancia. A sociedade espera que só sexamos nais, que o deixemos todo de lado. Eu antes de estar embarazada preguntábame se o embarazo me ía cambiar, se como se di as hormonas fan que sexas outra persoa… e non foi tal. Creo que todo iso é unha patraña inventada por unha sociedade xa non só cunha estrutura patriarcal, senón directamente machista, á que lle convén que as mulleres quedemos na casa mudando cueiros.

Nese sentido, o libro é desmitificador para quen crese nos mitos: o instinto maternal omnipotente e inexorable…
Son moitos moi extendidos, máis do que poida parecer. Eu mesma pensaba que nalgún momento tería que aparecer o meu “instinto maternal”, pero nada. E eu creo que é bo que alguén fale disto desde a experiencia. Porque, quen se vai atrever a dicir que non son unha boa nai porque non crea neses mitos?

O embarazo, comentas, paternaliza as persoas que tes arredor e vitimízate a ti, cunha sorte de sobreprotección da “débil” embarazada.
É verdade que nunca me trataran tanto como o “sexo débil” como cando estaba embarazada. É como se a xente pensase que durante o embarazo pasas a estar intelectualmente discapacitada. Eu tiven sorte e estiven ben, non tiven problemas físicos durante o embarazo, pero o que é certo é que cando estás embarazada parece que xa non es considerada válida para facer actividades que antes ninguén se preguntaba se estarías ben ou mal para facer. No meu propio partido houbo mulleres que dixeron que durante o embarazo era mellor que deixase as miñas responsabilidades. É tremendo. Porque o que se agarda socialmente é que cumpras coa túa suposta obriga de ser nai 24 horas sen facer nada máis.

Nese sentido, explicas que é o propio Estado o que fomenta os roles tradicionais, como con ese Libro da Saúde da Embarazada que sacraliza a lactancia materna e pasa por enriba do parto como unha cousa sen importancia para a muller.
É terrible, si. Eu tiven sorte porque fun dar a luz ao hospital do Salnés, que está bastante adiantado no tema do parto, e ademais teño unha xinecóloga coa que me entendo ben. Pero a maioría das mulleres son presionadas e culpabilizadas ata o extremo. Hai determinadas persoas que traballan no ámbito sanitario que te culpabilizan se non queres dar de mamar. E fan iso nun momento no que estás feita unha merda porque acabas de parir. Para min a lactancia é, como o aborto, unha decisión absolutamente persoal da muller sobre o seu propio corpo. Unha cousa é que lle expliquen das bondades de dar de mamar, e outra que anten con insistencias e culpabilizacións. É o meu corpo e as miñas emocións, así que terei que dicidir o que quero.

Outra cousa que comentas é que non se trata só de non estar disposta a renunciar á túa actividade intelectual e laboral, senón que non queres que a túa nena vexa ese exemplo de nai en exclusiva, porque pensas educala como unha muller independente.
Claro. E se fose un neno sería igual. Sendo unha nena creo ademais que teño a responsabilidade de que haxa un plus de exemplaridade pola miña banda se quero educala en igualdade.