Lingua e Literatura Galegas

O día de hoxe é un deses que che deixan o corpo mal polo evidente e polo que non. Hoxe houbo outro atentado, semellan ser parte da normalidade, xunto coas bombas e o zunir das balas. Ian foino cubrir e con moitas dificultades conseguiu imaxes de primeira liña, algo que rara vez nos permiten, ou máis ben rara vez ME permiten, o pobre está apandando coa novata. Chegou mazado pero deu feito e estaba contento.

E eu... eu dei cun grupo de mulleres, case de forma casual (basicamente unha rescatoume do medio do caos), e comecei a falar con elas, sen cámara, claro, xa non porque Ian non estaba senón porque de ningunha das maneiras quererían falar. A xente está moi resentida e non me estraña, por outra banda. Mais o que estaban contando precisamente tiña moito interese, era plenamente noticiable, entendédesme, non? Se estas cousas non se saben todo o mundo fica feliz e compracente, ausente ao que verdadeiramente ocorre, ao que verdadeiramente é unha guerra inxusta. E eu acabo de ver corpos desmembrados pola rúa, corpos que cheiran a sangue e a carne queimada. E logo dese lado quedará todo tan aséptico e dá todo tan igual que non o soporto. Así que non dubidei, sei que non é correcto pero isto é unha guerra, non? Gravei as súas voces e sobreimpriminas a un plano das miñas mans co chador* e as luvas negras. Ian chamoulle “trompe d’oeil”. Eu chámolle fraude xornalística e xa me sinto sucia e noxenta. Pero necesitaba que se oíse o que elas tiñan que contar, ti enténdesme, non?

Non me atrevín a dicirllo á miña xefa, tiña medo de que me botasen, xusto agora que comezo a vivir realmente o traballo que quero facer. Porque sei que é este o traballo para o que me preparei (ben, non para meter planos falsos, puta tele! Se traballase nun medio escrito non tería estes problemas! Iso e o de saír máis ou menos presentable, que aquí non estamos nun plató e ás veces poño un pano na cabeza porque xa non sei os días que levo sen dar quitado o po do pelo). En calquera caso espero que estas mulleres non vexan nunca a BBC –espero!-, nin elas nin ninguén que poida recoñecerlles a voz –que distorsionamos un pouco, iso si que se pode facer, para protexer a súa identidade-. Non sei, ao final vai ser verdade aquilo de que non se debe falar nunca cunha xornalista, nin cando semella estar borracha...

Menos mal que podo polo menos escribirche, se non tolearía. Menos mal tamén que a valixa non creo que entenda moito galego (aínda que nunca se sabe, hai un galego na lúa, non era?) porque me consta que están a nivel de tolemia co da seguridade e len todo. Non creo que ao exército lle interese demasiado o meu pequeno truco xornalístico (ímoslle chamar así). Por certo que Daniel no me chamou nin unha vez. Está claro que tanto lle ten o que pase aquí e sobre todo o que me pase a min... Espero que ti esteas ben.

*Chador: Peza de roupa feminina (xeralmente negra), típica de Irán, que cobre o corpo das mulleres.

Dende o conflito, María Reimóndez (Ed. Xerais)